Afscheid en vertrek naar Murchison Falls
Door: allen
Blijf op de hoogte en volg Kamerik bouwt voor Oeganda
01 Augustus 2018 | Oeganda, Tororo
Afscheid en vertrek naar Murchison Falls
We zouden om zeven uur worden op gehaald om te vertrekken naar Murchison Falls. Daarvoor namen wij afscheid bij het CDHope Home, waar menig traantje gelaten werd. Mercy vroeg of wij nog even wilde stoppen bij haar moeder, dus daarna afscheid genomen van het gezin van Lydia, helaas was Patrick niet aanwezig.
Het werd een lange rit van bijna 12 uur! We moesten de laatste boot halen van 19:00 uur, maar dit werd een uitdaging. Wij reden het park binnen en zagen direct al giraffe, olifanten en andere mooie beeste. De weg veranderde van asfalt naar onverhard, maar nog steeds konden wij genieten van de dieren. Helaas moesten wij stoppen vanwege een lekke band. De nieuwe band omleggen vergde veel tijd, maar er was gelukkig nog tijd genoeg om de boot te halen. We reden in twee busjes, verdeeld in een jongere bus en een oudere bus. De bus met de “oudjes” schrokken hevig van de slip partij waarin van de ene kant naar de andere kant van de weg werden geslingerd met de nodige gillende geluiden en bus net niet kantelde. We waren gelukkig al weer van de schrik bekomen en konden rustig door rijden. In eens zagen wij rook uit de eerste bus komen (jongere bus). Deze bus moest stoppen en werd gekeken wat er aan de hand was. De bus startte niet meer en na wat discussies werd geprobeerd de bus weer aan te duwen. Dit lukte helaas niet. De tijd begon te dringen om de boot te halen. Alle passagiers gingen in één bus gepropt. Helaas moesten een aantal koffers achter blijven. Gelukkig hadden de bagage al gescheiden, dus dit pakte heel goed uit. We vervolgden onze weg met 13 man in één bus. De tijd begon te dringen en maar onderweg zagen wij weer veel dieren zodat wij genoeg afleiding hadden. Tot overmaat van ramp stond op de weg een olifant met jong en konden wij niet doorrijden. Uiteindelijk kwamen wij vijf minuten over zeven bij de veerboot aan en de auto’s stonden klaar om er op te rijden. De kassa was inmiddels gesloten en onze chauffeur moest even goed praten om toch mee te mogen. We konden uiteindelijk aan een man betalen en mochten mee. Gelukkig toch een goed einde en konden met een fijn gevoel onze intrek nemen in de banda’s. Echter wachtte ons een volgende probleem, de chauffeur had geen slaapplaats. Jos had een plekje vrij in het twee persoons bed, maar zag hier toch van af. Henk en Jos gaven de banda aan de chauffeur en Jos ging in de banda bij de jongens en Henk kroop toch weer terug bij Nellie in bed. Net toen we dachten dat we alles hadden gehad, moest het programma omgegooid worden omdat wij niet genoeg auto’s hadden voor de game drive van de volgende morgen. De bootcruise werd naar voren gehaald en daar zouden wij mee starten. Als afsluiting van de dag gezellig met elkaar gedineerd en nog even rond het kampvuur gezeten.
We zouden om zeven uur worden op gehaald om te vertrekken naar Murchison Falls. Daarvoor namen wij afscheid bij het CDHope Home, waar menig traantje gelaten werd. Mercy vroeg of wij nog even wilde stoppen bij haar moeder, dus daarna afscheid genomen van het gezin van Lydia, helaas was Patrick niet aanwezig.
Het werd een lange rit van bijna 12 uur! We moesten de laatste boot halen van 19:00 uur, maar dit werd een uitdaging. Wij reden het park binnen en zagen direct al giraffe, olifanten en andere mooie beeste. De weg veranderde van asfalt naar onverhard, maar nog steeds konden wij genieten van de dieren. Helaas moesten wij stoppen vanwege een lekke band. De nieuwe band omleggen vergde veel tijd, maar er was gelukkig nog tijd genoeg om de boot te halen. We reden in twee busjes, verdeeld in een jongere bus en een oudere bus. De bus met de “oudjes” schrokken hevig van de slip partij waarin van de ene kant naar de andere kant van de weg werden geslingerd met de nodige gillende geluiden en bus net niet kantelde. We waren gelukkig al weer van de schrik bekomen en konden rustig door rijden. In eens zagen wij rook uit de eerste bus komen (jongere bus). Deze bus moest stoppen en werd gekeken wat er aan de hand was. De bus startte niet meer en na wat discussies werd geprobeerd de bus weer aan te duwen. Dit lukte helaas niet. De tijd begon te dringen om de boot te halen. Alle passagiers gingen in één bus gepropt. Helaas moesten een aantal koffers achter blijven. Gelukkig hadden de bagage al gescheiden, dus dit pakte heel goed uit. We vervolgden onze weg met 13 man in één bus. De tijd begon te dringen en maar onderweg zagen wij weer veel dieren zodat wij genoeg afleiding hadden. Tot overmaat van ramp stond op de weg een olifant met jong en konden wij niet doorrijden. Uiteindelijk kwamen wij vijf minuten over zeven bij de veerboot aan en de auto’s stonden klaar om er op te rijden. De kassa was inmiddels gesloten en onze chauffeur moest even goed praten om toch mee te mogen. We konden uiteindelijk aan een man betalen en mochten mee. Gelukkig toch een goed einde en konden met een fijn gevoel onze intrek nemen in de banda’s. Echter wachtte ons een volgende probleem, de chauffeur had geen slaapplaats. Jos had een plekje vrij in het twee persoons bed, maar zag hier toch van af. Henk en Jos gaven de banda aan de chauffeur en Jos ging in de banda bij de jongens en Henk kroop toch weer terug bij Nellie in bed. Net toen we dachten dat we alles hadden gehad, moest het programma omgegooid worden omdat wij niet genoeg auto’s hadden voor de game drive van de volgende morgen. De bootcruise werd naar voren gehaald en daar zouden wij mee starten. Als afsluiting van de dag gezellig met elkaar gedineerd en nog even rond het kampvuur gezeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
